ชนารดี (รอรีไรต์)

กรุงเทพมหานคร ปีพุทธศักราช ๒๕๐๐
เสียงโวยวายดังขึ้นจากชั้นบนของตำหนักใหญ่ วังมโนรมย์ ด้วยหม่อมเจ้าพลลภัฒม์  ภูดิษ ทรงตื่นบรรทมในตอนกลางดึกเพราะทรงสุบินถึงอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ทำให้หม่อมเจ้าหญิงรัศมีราวัล พระคู่หมั้นสิ้นชีพิตักษัยจากพระองค์ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับและด้วยอุบัติเหตุครั้งนั้นยังส่งผลให้องค์ท่านทรงไม่สามารถกลับมาดำเนินได้อีกเพราะพระขนองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง หากเหตุการณ์ในครั้งนั้นเป็นเพียงอุบัติเหตุธรรมดาก็คงจะไม่น่ากังวลหทัยเท่าไหร่นัก แต่ถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นการวางแผนลอบปลงพระชนเล่า ท่านชายจะทรงเชื่อใจใครได้อีกและใครจะเป็นคนปกป้ององค์ท่านจากคนที่หมายพระชนชีพ

ย้อนกลับไปสองอาทิตย์ก่อน 

โรงพยาบาลวังหลัง*ได้รับผู้ป่วยหนักด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เพราะรถพุ่งตกสะพาน เป็นเหตุทำให้มีผู้ป่วยได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงสองราย รายแรกที่ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลนั้นเป็นผู้หญิงและอีกรายเป็นผู้ชาย 

หมอและพยาบาลกำลังพยายามช่วยชีวิตทั้งสองคนเอาไว้อย่างสุดความสามารถแต่ไม่อาจจะยื้อชีวิตของผู้บาดเจ็บผู้หญิงเอาไว้ได้ ด้วยเธอไม่อาจทนพิษบาดแผลจากการถูกกระแทกอย่างแรงจนทำให้กระดูกซี่โครงหักทิ้มปอดและยังจะศีรษะที่ได้รับการกระทบกระเทือนจนทำให้เกิดเลือดคลั่งในสมองจึงทำให้เธอสิ้นใจลงหลังจากมาถึงโรงพยาบาลได้ไม่นาน ส่วนคนไข้ผู้ชายนั้นดูเหมือนจะไม่ได้มีบาดแผลอะไรมากนักแต่จากการตรวจวินิจฉัยอย่างละเอียดของแพทย์แล้ว จึงพบว่าบริเวณกระดูกสันหลังได้รับการกระแทกอย่างแรงจนอาจจส่งผลร้ายได้แพทย์จึงสั่งให้พยาบาลทำการส่งตัวไปที่ห้องผ่าตัดโดยด่วนเพื่อจะได้ทำการรักษาได้ทันท่วงที 

“ คุณพยาบาลเตรียมห้องผ่าตัดด่วน เราจะต้องผ่าตัดคนไข้รายนี้ให้เร็วที่สุด “ คุณหมอศรวัสย์ ฉัตรมงคล นายศัลยแพทย์ทางกระดูกมือดีที่สุดในตอนนี้ออกคำสั่งนางพยาบาลอย่างเร่งด่วน 

“ ค่ะคุณหมอ “ นางพยาบาลรับคำแล้วจึงดำเนินการทันที
ผู้บาดเจ็บถูกนำตัวส่งเข้าห้องผ่าตัดได้ทันเวลาจึงทำให้สามารถรักษาชีวิตคนผู้ได้รับบาดเจ็บเอาไว้ได้แต่เขาก็ต้องสูญเสียการเดินไปชั่วคราวด้วยกระดูกสันหลังที่หักนั้น

“ ทางโรงพยาบาลได้แจ้งไปทางบ้านของคนเจ็บแล้วใช่ไหมครับคุณพยาบาล “ คุณหมอไต่ถามนางพยาบาลหลังจากออกมาจากห้องผ่าตัด 

“ เราให้คนแจ้งกลับไปที่บ้านของคนเจ็บทั้งสองรายแล้วค่ะ ทั้งสองเป็นถึงเชื้อพระวงศ์เชียวนะคะคุณหมอ ไม่อยากจะเชื่อเลย “ คุณพยาบาลอนงค์ พยาบาลอาวุโสของโรงพยาบาลดูท่าจะตกใจไม่น้อยที่ได้ทราบฐานะของคนเจ็บ 

“ แล้วทางนั้นเขาว่าอย่างไรบ้างครับเรื่องท่านหญิงที่สิ้นชีพิตักษัยไป “ คุณหมอถามต่อ 

“ ก็คงจะตกใจและทำใจยังไม่ได้น่ะค่ะ เพิ่งจะมารับพระศพกลับไปเมื่อครู่นี้เอง “ คุณพยาบาลอนงค์ตอบด้วยสีหน้าสลดใจ 

“ น่าเสียดายนะ ดูชันษายังเยาว์อยู่แท้ๆ “ คุณหมอศรวัสย์พูดจบก็เดินกลับห้องไปด้วยความอ่อนเพลียจาการผ่าตัดที่ยาวนาน 

หลังจากที่หม่อมเจ้าพลลภัฒม์ทรงสลบไปด้วยฤทธิ์ของยาสลบเกือบสามชั่วโมงก็ทรงรู้สึกองค์ขึ้นมาในตอนค่ำ ท่านชายยังทรงปวดที่พระเศียรอยู่มาก แต่กลับไม่มีความรู้สึกตั้งแต่ช่วงพระกฤษฎีไปจนถึงพระบาท สีพระพักตร์ในตอนนี้ซีดเซียวด้วยเพิ่งทรงฟื้น 

“ มีใครอยู่ตรงนี้บ้าง “ สุรเสียงที่อ่อนแรงนั้นตรัสขึ้น 

“ เพคะ ท่านชายทรงประสงค์สิ่งใดเพคะ “ นางพยาบาลที่เฝ้าไข้อยู่ในห้องขานรับ 

“ ฉันอยากเจอน้องหญิง น้องหญิงอยู่ที่ไหน “ ทรงถามถึงหม่อมเจ้าหญิงรัศมีราวัลพระคู่หมั้นในทันที 

“ เอ่อท่านหญิง.... “ นางพยาบาลอ้ำอึ้งไปด้วยไม่รู้ว่าควรจะบอกความจริงแก่ท่านชายดีหรือไม่ 

“ ฉันถามว่าน้องหญิงอยู่ที่ไหน “ ทั้งสุรเสียงที่ดังขึ้นพร้อมพักตร์ที่กริ้วนั้นด้วยบ่งบอกว่าทรงไม่พอพระทัยที่ทรงไม่ได้รับคำตอบเสียที 

“ ท่านหญิงสิ้นชีพิตักษัยไปแล้วเพคะ ตอนนี้พระศพถูกทางวังของท่านนำกลับไปแล้วเพคะ “
คำตอบของนางพยาบาลนั้นเหมือนกับมีดเล่มใหญ่ที่ปักเข้าไปที่กลางอุระของหม่อมเจ้าพลลภัฒม์จนทรงรู้สึกเจ็บที่อุระราวกับหทัยจะขาดเสียในตอนนี้ ท่านชายถึงกับทรงหมดสติไปอีกครั้งด้วยทรงเสียพระทัยกับสิ่งที่ทรงได้รับรู้จนมิอาจจะรับความเจ็บปวดเอาไว้ได้

หลังจากวันนั้นท่านชายก็เปลี่ยนไปทรงกลายเป็นคนอารมณ์ร้าย จนไม่มีใครสามารถเข้าพระพักตร์ได้เลย จนนางพยบาลที่โรงพยาบาลต่างพากันหวาดกลัวที่จะต้องถวายการดูแลท่านชาย 

“ รดี ตัวแน่ใจนะว่าตัวจะถวายการเฝ้าไข้คืนนี้ “ บัวบงกชเอ่ยถามเพื่อสาวคนสนิท 

“ แน่ใจสิ ทำไมเหรอบัว “ ชนารดีถามเพื่อนพยาบาลของเธอสีหน้าสงสัย 

“ ก็ใครๆเขาก็บอกกันว่าท่านชายองค์นี้ดุยังกะอะไรดี แถมเมื่อคืนก่อนพี่ดรุณีที่ทำหน้าที่ถวายการเฝ้าไข้นะยังโดนไล่ตะเพิดออกมาจนร้องไห้เลยนะ “ บัวบงกชบอกเพื่อนด้วยสีหน้าสยอง 

“ ถ้าเราอยู่เฉยๆก็คงจะไม่เป็นไรล่ะมั้ง ท่านคงไม่ทำอะไรเราหรอก “ ชนารดีตอบด้วยสีหน้าครุ่นคิดอย่างไม่แน่ใจนัก 

“ เฮ้อ.....เอาเถอะระวังตัวหน่อยแล้วกันนะ “ บัวบงกชจับมือเพื่อนสาวของเธอเพื่อให้กำลังใจแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องพัก 

“ เอาน่ายายรดีคนไข้นิสัยแย่กว่านี้ก็เจอมาแล้ว แค่ท่านชายอสูรพระองค์เดียวทำไมฉันจะรับมือไม่ได้ “ หญิงสาวรีบเดินไปที่ห้องที่ประทับของหม่อมเจ้าพลลภัฒม์ทันทีถึงจะยังรู้สึกหวาดๆอยู่ก็ตาม 

   

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในนวนิยายเรื่องนี้ล้วนแต่เป็นเพียงจิตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้น ตัวละครก็เป็นเพียงบทบาทสมมุติที่ไม่ได้มีตัวตนในชีวิตจริง อาจจะมีบางสถานที่ที่เป็นฉากหลังในเนื้อเรื่องที่ต้องอ้างอิงจากสถานที่จริง หากเกิดข้อผิดพลาดประการใดผู้เขียนจึงต้องขออภัยมา ณ ที่นี้

***นิยายเรื่องนี้ถูกการคุ้มครองลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามมิให้ผู้ใดดัดแปลง ทำซ้ำหรือคักลอกเพื่อนำไปเผยแพร่ต่อ เพราะเป็นเป็นทรัพย์สินทางปัญญาของผู้สร้างสรรค์งานแต่เพียงผู้เดียวในการเผยแพร่ ทำซ้ำ หรือดัดแปลง***
ลิขสิทธิ์ เป็นทรัพย์สินทางปัญญาประเภทหนึ่งที่มอบสิทธิทางกฎหมายที่มอบให้ผู้สร้างสรรค์งานแต่เพียงผู้เดียวในการเผยแพร่ ทำซ้ำ หรือดัดแปลงงานที่สร้างสรรค์ โดยทั่วไปแล้ว งานที่ได้รับความคุ้มครองลิขสิทธิ์เป็นงานสร้างสรรค์ทางปัญญาทุกรูปแบบ

หมายเหตุ โรงพยาบาลวังหลัง* คือโรงพยาบาลศิริราชในปัจจุบัน

เมื่อวันที่ 22 มีนาคม พ.ศ. 2429 พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ แต่งตั้งคณะกรรมการจัดสร้างโรงพยาบาลขึ้น เพื่อดำเนินการก่อสร้างโรงพยาบาลถาวรแห่งแรก ณ บริเวณวังของกรมพระราชวังบวรสถานพิมุข (วังหลัง) ทางฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยา โดยพระราชทานพระราชทรัพย์เป็นทุนแรกเริ่มในการดำเนินการ